W swoim życiu zawsze na coś stawiamy. Możemy stawiać na dobra życia doczesnego, lub gromadzić skarby w niebie. W życiu zabiegamy o pieniądze, wykształcenie, awans zawodowy, prestiż społeczny, itd.
Lecz niewiele i wciąż za mało zabiegamy o to, co jest najważniejsze, czyli o sprawy duchowe.Pan Jezus w słowach Ewangelii Św. poucza nas i mówi o tym, że niczym są dobra doczesne wobec nieuchronnej wieczności: „Cóż przyjdzie człowiekowi z tego, choćby cały świat pozyskał, a szkodę na duszy swojej poniósł ?”
Dusza człowieka jest najważniejsza i o nią w pierwszym rzędzie należy zadbać tu na ziemi, gdyż po śmierci nie będzie już takiej możliwości.
Nawet najbardziej zatwardziały ateista przyzna, że każdy człowiek, a nawet i zwierzę posiada duszę, która uchodzi z ciała w chwili śmierci organizmu. Czym więc jest dusza człowieka ?
Dusza człowieka jest bytem niewidzialnym i nieśmiertelnym. Ożywia ciało, które człowiek otrzymał od Pana Boga i jest z nim do śmierci. Po czym trwa nadal w innej, niebiańskiej rzeczywistości. Dusza posiada świadomość w ciele i poza ciałem.
Dusza w człowieku pełni rolę sumienia i rozsądku, lecz nie zawsze człowiek słucha swojej duszy. Dusza do niczego jednak człowieka nie zmusza, gdyż obdarzona jest wolną wolą. Wola ta pozwala wybierać dobro, lub zło.
Człowiek z natury jest słaby i skłonny do upadku, oraz do tego, by w życiu iść na łatwiznę i dlatego często wybiera to, co jest łatwiejsze, a więc zło. Wybierając zło pokazuje, że woli słuchać swojego umysłu, który nieustannie go zwodzi, manipuluje nim i często prowadzi do złego.
Pan Jezus wie, że „w człowieku duch jest ochoczy, lecz ciało słabe” i dlatego nieustannie okazuje Swoje Miłosierdzie podnosząc ludzi z moralnego upadku, a tym samym ratując ich duszę. Lecz bez zgody człowieka, który obdarzony jest wolną wolą nie może mu pomóc.
Pragnąc dla siebie nieba nieustannie trzeba zabiegać o to, by nie ponieść krzywdy na swojej duszy. Nieustannie wybierać dobro i tylko dobro, które jest trudniejsze, lecz w perspektywie wieczności konieczne do zbawienia.
