Gdy coraz więcej dawnych, często XIX-wiecznych budynków i kompleksów fabrycznych zaczęło znikać z pejzażu polskich miast, wzrosło zainteresowanie społeczeństwa i zaczęto doceniać wartość architektury postindustrialnej. Wartość ta wynika z historycznego znaczenia tych obiektów, ale także ich artystycznego i technicznego poziomu. Okazało się, ze inne państwa europejskie już od dawna pieczołowicie chronią swoje dziedzictwo przemysłowe i poprzemysłowe. Paradoksalnie, wskutek ubóstwa państwa w okresie PRL, zakłady i maszyny, które gdzie indziej dawno uznane były za przestarzałe i ulegały likwidacji lub modernizacji, w Polsce bardzo długo istniały i pracowały. Mimochodem więc zostały zachowane bardzo długo. Uznanie dla tej architektury przyszło u nas, niestety bardzo późno, często za późno. Zaczęto w końcu doceniać kunszt architektów projektujących potężne, majestatyczne gmachy fabryczne, przypominające często budownictwo obronne dzięki licznym, wysokim wieżom i potężnym bramom. Malowniczości tym kompleksom dodawały kominy fabryczne.
