Zaczynając na „Seksmisjii” a kończąc na „Igrzyskach Śmierci”, możemy zaobserwować jak owocnie wizja utopii, realizowana jest w kinematografii. Najstarsze jak i te nowe dzieła filmowe, zarysowują świat, który niegdyś był piękny i zrozumiały dla wszystkich, jednak poprzez ludzkie czyny i działania zmienił się nie do poznania, przeradzając w coś strasznego. Co to jest utopia? Już wcześniej, mogąc obserwować ją u More’a, jako najbardziej utopijną wizję przyszłości, możemy się z nią również mierzyć w dziełach znanych chociażby z matury. Analizując „Księcia” Machiavielle’go czy „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego, wiemy, co takiego każdy z nich miał na myśli.
Utopia, jako kryzys, utopia jako koniec pomyślnego czasu, gdy każdy z obywateli miał swoje prawa, dzięki któremu ludzie czuli się szczęśliwi i pełni życia. Po kolei, każdy z nich mierzy się z tym samym problemem. Nie mogąc poradzić nic na kres szczęśliwej ery, analizując błędy, które zostały popełnione. Jest to perfekcja, przez którą nikt nie może być szczęśliwy.
Każda wizja przyszłości utopijnej zakłada coś skrajnie odmiennego, jednakże tym samym skupia się w dużej mierze na błędach, które zostały popełnione przez ludzi i które są tym samym swoistą nauczką dla przyszłych pokoleń, tak, by uniknąć dystopijnej wizji wszechświata, w którym będzie dominować organizacja i brak zdrowych relacji międzyludzkich, jak możemy obserwować to u More’a.
Tym samym, wizja utopii została dobrze wykorzystana w kinematografii, jako kolejny z nurtów i jako kolejny z tematów, który może zostać rozwijany na tysiące sposobów, bo w końcu, jak każdy wie – koszmar ma wiele odsłon i wiele może prowadzić do utopijnego jutra, które jest tylko pozornie perfekcyjne.
